Langzaam lopen

Sinds een maand of acht trek ik twee, drie of een keer in de week mijn hardloopkleren aan.

Vaak doe ik dat in de ochtend, ik word langzaam wakker, drink een halve liter water, maak koffie, drink twee koppen koffie met melk en trek mijn hardloopkleren aan. Schoenen als laatste. Ik rek en strek mijn enkels en onderbenen en knieën en ga dan op pad. Niet na mijn verschillende sport apps te hebben aangezet. De meeste tijd ren ik de Waalstraat af richting de Amstel, hoewel ik wat variatie probeer aan te brengen in hoe ik bij de Amstel kom omdat me soms dezelfde weg verveelt, verveelt de Amstel me nooit. Die rivier is altijd mooi. Het zien van de Amstel maakt alles de moeite waard.

Waarom ik met rennen begon is omdat je het buiten kunt doen. Ik vind het heerlijk om door weer en wind te lopen en heerlijk in de zon te lopen met een kort broekje en een singlet.

Toen ik een jaar of dertig was begon ik met lopen, samen met een vriendin renden we naar het Vondelpark en deden daar een rondje langs de vijver.  Ik haatte elke stap, ik haatte het lopen, het deed zeer en het kostte me vreselijk veel moeite. In die tijd deed ik helemaal niks aan sport en dacht ik dat rennen me zou verassen. Maar het was verschrikkelijk. Ik rookte toen nog dertig sigaretten per dag + een stuk of vijf dikke  hash-joint vermengd met shag en ik merkte wel dat na het rennen ik zeker vijfenveertig minuten geen trek had in nicotine.

Na een maand of drie maakte ik een misstap en scheurde ik mijn enkelband en ik ben niet meer begonnen met lopen tot een jaar geleden.

Ook toen scheurde ik mijn enkelband na een maand of drie bij mijn eerste avondlijke tocht en ik in een gat op straat stapte.

In maart begon ik weer. Ik had me opgegeven voor een Triatlontraining en de hardlooptraining zou in april beginnen dus ik wilde me alvast een beetje inlopen.

Ik besloot niet meer ’s avonds gaan lopen en heel goed op te letten waar ik mijn voeten zette. Er werd naar ons doel gevraagd en ik zei dat het mij zo heerlijk leek om uit huis te gaan en dertig minuten te lopen en dat ik me afvroeg of dat mogelijk zou zijn. Dat moest kunnen zei de trainster.

Dertig minuten lopen lukt me. Ik wil natuurlijk meer maar

Ik ga gewoon door.