Openbreken die stad.

In mijn stad wordt altijd gebouwd en verbouwd. Ik ben daar in mijn hart trots op. Amsterdam bouwt aan de toekomst en ik denk aan mijn vader die altijd zei als er weer wat werd afgebroken of opgebouwd: ja dat is de vooruitgang.

Nu ligt het Leidseplein open en niet alleen het Leidseplein, ook het Leidsebosje, de Stadhouderskade, de Hobbemastraat en het kruispunt met de P.C.Hooft.

Sinds een paar weken vermijd ik al het Leidseplein, die ene keer dat ik er reed moest ik via ene kant Prinsengracht, andere kant Prinsengracht, Leidsegracht (wat ik niet deed) omrijden. (Ik bleef op de Prinsengracht, stak de brug over bij cafe de Prins, Leliestraat, dat drukke straatje met zes verschillende namen door waaronder de Tuinstraat of de Tuindwars, Westerstraat en dan het Marnix!)
Maar nu ligt werkelijk alles open daar.

Op de heenweg dacht ik slim te zijn door deze route te nemen maar dan andersom maar een pyknische verkeersregelaar hield me sloom tegen. Hij leek niet echt te begrijpen wat er aan de hand was maar wel dat hij mensen moest tegen houden. Ik moest dus lopen, het fietspad lag open en verderop waren twee mannen in oranje bezig met graven. Ik liep een stuk en reed een stuk, langzaam achter de toeristen aan,

Op de terugweg dacht ik weer slim te zijn, maar met slim zijn kom je er niet in Amsterdam, je moet ook een vooruitziende blik hebben of goed op de hoogte zijn wat er gebeurt en waar en dat ben ik niet. Dus mijn vrolijke fietstocht langs het Vondelpark werd wreed onderbroken door een nieuw obstakel.

En dan hebben we natuurlijk gelukkig nog de afsluiting van de Ferdinand Bol en een stuk Ceintuurbaan.

Niet alleen was het zwemmen lekker pittig, ook de tocht erheen en ervandaan was een hindernisbaan.